Dinsdag 14 mei overleed op 77-jarige leeftijd Bert Koetsier, lid van verdienste van de PBH, oud-voorzitter van Polsstokvereniging Jaarsveld en vooral: gedreven liefhebber van de polsstoksport in “Holland”.
Op 30 juli 1966 sprong Bert zijn eerste wedstrijd, in Vlist. Het resultaat: twee natsprongen. Bert was zeker geen natuurtalent, maar wel fanatiek én een doorzetter. En dat leverde hem behalve respect ook resultaat op. Langzamerhand verbeterden de prestaties, en de techniek. In 1981 sprong hij op 35-jarige leeftijd een persoonlijk record van 15.83 m. 35 jaar (van 1966 tot en met 2000) nam hij deel aan de Hollandse competitie.
Zijn favoriete wedstrijd was de Tweekamp met Friesland: “In die wedstrijd kan een middelmatige springer die nooit een grote titel zal winnen toch samen met het team kampioen worden”, was zijn beleving.
Op het Hollands Kampioenschap d.d. 5 augustus 2000, 1 dag na zijn 54 e verjaardag, sprong hij zijn laatste wedstrijd en gaf hij de polsstok en zijn rugnummer 16 door aan zoon Niels.
Trots was hij op Niels die zich in Holland en later in Friesland ontwikkelde tot een uitstekende springer.
Bert bleef betrokken op het polsstokverspringen, want die sport had zijn hart en die sport bleef hij trouw. Hij was enkele jaren hoofdbestuurslid, lid van de Ledenraad van de NFB en ruim 7 jaar lid van de Technische Commissie en wedstrijdleider. Als wedstrijdleider was hij streng maar rechtvaardig – ook als amateursporter houd je je aan de wedstrijdregels, die zijn er niet voor niets.
In 2000 werd Bert benoemd tot Lid van verdienste van de Polsstokbond Holland.
Van 2005 tot 2018 was hij voorzitter van Polsstokvereniging Jaarsveld. In die periode viel ook het 50-jarig bestaan van die vereniging. Een kwaliteit van Bert was het aantrekken van sponsoren. Zo sprongen we in Jaarsveld om de Novosan-bokaal en de Goudse Glashandel Bokaal. En hij introduceerde een unieke wedstrijdformule: de Koppelcup waarbij een hoger en een lager geplaatste springer als duo springen voor de prijzen. Ook hier weer: een wedstrijd waarin een gemiddelde of zelfs matige springer toch winnaar kan zijn.
Nadat Bert als springer gestopt was, was hij standaard als supporter aanwezig bij de 1 e klas-wedstrijden.
Bert was geen muurbloempje of iemand die met alle winden meewaaide. Hij had een standpunt en hij maakte van zijn hart geen moordkuil. Vond hij iets goed, dan sprak hij dat uit, maar keurde hij iets af, dan wond hij daar geen doekjes om. Niet iedereen kon daar even goed mee omgaan. Maar wie Bert beter kende wist: hij deelt soms uit maar kan zo nodig ook incasseren; en zijn kritiek en zijn ideeën zijn steeds bedoeld om de sport mooier te maken, of eerlijker. Het was hem veel waard dat het karakter van het polsstokspringen als aantrekkelijke en faire sport behouden bleef. Je mond opendoen en komen met goede ideeën of kritiek betekende voor hem gewoon: het nemen van je verantwoordelijkheid voor de sport.
Een herseninfarct afgelopen najaar knakte zijn gezondheid. Graag wilde Bert deze zomer toch weer present zijn bij wedstrijden, maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn. We verliezen in hem een markant en gedreven mens die met hart en ziel betrokken was bij het polsstokverspringen in onze regio.
We wensen Cora, Niels, verdere familie en vrienden veel sterkte toe, en troost en moed – de komende dagen en de jaren daarna.
